บทที่ 33: ร่ำดื่มท่ามกลางเหล่าสหาย

หากชอบก็ฝากบอกต่อเพื่อนๆให้มาอ่านเป็นกำลังใจให้ผู้แปลทั้งสองคนด้วยครับ

นี้กลุ่มเฟสครับถึงตอนไวกว่าประมาณ สาม ตอนครับ

ชวนเพื่อนๆมาเข้ากันเยอะๆนะครับจะมีโปรโมชั่นให้อ่านรัวๆกันไปเลย

โปรตอนนี้ คือ หากมียอดเข้ากลุ่มถึง 200 คนภายในวันนั้น จะ อัพเพิ่ม สองตอน ไม่รวมลงประจำวัน เป็น สามตอนครับ เดียวจะมีโปรโม่ชั่นดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกันเรื่อยๆครับ

https://www.facebook.com/groups/1941675866154289/

                     Immortal  จอมราชันย์อัมตะ

                  ผู้แต่ง: GooseFive  

ผู้แปล : ไก่ในตำนาน เเละเเมวนอ้วน

บทที่ 33: ร่ำดื่มท่ามกลางเหล่าสหาย

ไก่ในตำนาน และ แมวอ้วน แปล

หยวนเสินยี ไม่ได้คุยโต เหล้าที่นำมานั้นเป็นของดีจริงๆ รสชาติกลมกล่อมและทิ้งรสชาติที่อ่อนหวานไว้ในลำคออย่างยาวนาน แต่สิ่งที่ทำให้น่าทึ่งคือความรู้สึกเบาๆ ที่ความมึนเมาจะหมุนเวียนไปทั่วทั้งร่างกาย โม่บ่อกี้ รู้สึกว่าเส้นชีพจรของเขาถูกกระตุ้น

          “นี่เป็นเหล้าที่ดีมาก แค่เพียงอึกเดียวข้าก็รู้สึกคึกคักขึ้นมา” โม่บ่อกี้ เอ่ยปากชม เขารู้ได้ทันทีว่ามีส่วนผสมทางจิตวิญญาณบางอย่างอยู่ในเหล้า ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้สึกเช่นนี้

เมื่อได้ยิน โม่บ่อกี้ ชื่นชมเหล้าของตัวเอง หยวนเสิ่นยี ก็รู้สึกยินดีมากจึงพูดว่า "น้องโม่ รอบรู้จริงๆ เหล้าของข้านี่มาจาก ฉางอัน มีครั้งหนึ่งที่ข้าบังเอิญเข้าไปในป่าหมอกสายฟ้า ข้าไม่ได้คิดจะบอกว่าได้รับพรวิเศษอะไร ความจริงก็คือข้าได้ผลไม้แห่งจิตวิญญาณมา ข้าใช้ผลไม้วิญญาณกลั่นเหล้าได้สิบไห กระปุกนี้เป็นเหล้ากระปุกสุดท้ายของข้า แต่ว่าประปุกมันใหญ่ไปหน่อย ฮ่าๆๆๆ ... "

โม่บ่อกี้ บอกได้ทันทีว่า หยวนเสิ่นยี เป็นคนใจกว้างและมองโลกในแง่ดี เหล้าที่กลั่นจากผลไม้แห่งจิตวิญญาณจะต้องมีราคามหาศาล คนทั่วไปไม่มีทางที่จะหาซื้อได้ แต่ หยวนเสิ่นยี ก็หยิบมันออกมาเพราะเขาชอบคำพูดของ โม่บ่อกี้

“ข้าละอายใจจริงๆ ทั้งๆที่เราสองคนเพิ่งจะได้พบกันโดยบังเอิญแต่ข้ากลับดื่มเหล้าของพี่หยวนแล้ว” โม่บ่อกี้ เพิ่งนึกได้ว่า เมืองฉางอัน กับเฉิงตู กำลังทำสงครามกันอยู่ แต่ก็ไม่สำคัญหรอก หลังจากเรื่องนี้ โม่บ่อกี้ จะไม่มีอะไรเกี่ยงข้องกับเฉิงตูอีก

หยวนเสิ่นยี่ หัวเราะ “น้องโม่ เจ้าทำเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้า หลังจากที่ข้าได้ยินคำพูดของเจ้าที่ว่า ‘มีพื้นที่ว่างเล็กๆไว้ให้ความเข้าใจ กับคนที่มีความเชื่อไม่ตรงกัน’ ทันใดนั้นข้าก็รู้สึกว่าข้าได้เจอเพื่อนสนิทแล้ว ข้ามีเรื่องที่ดีกว่าจะบอกเจ้า มันไม่ใช่กระปุกเหล้าหรอกนะต่อให้เหล้าจะดีแค่ไหนมันก็ไม่ได้ดีเท่ากับ การพบปะกับเพื่อนเก่า! "

"ไม่ว่าจะดีแค่ไหนมันก็ไม่ได้ดีเท่ากับการพบกับเพื่อนเก่า พี่หยวน น้าสิบเอ็ด  ติงบู้เอ้อ มาอีกดื่มหนึ่งถ้วย!" จิตใจของ โม่บ่อกี้ ปรอดโปร่งมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกมีความสุขและปราศจากความกังวล นับตั้งแต่เขาถูกวางอผนฆ่าโดยคนรักของเขา

คนทั้งสี่คนยกจอกขึ้น

เมื่อเขาพยายามจะเปิดชีพจรเส้นแรกความรู้สึกของเขาคือความวุ่นวายและความเร้าใจ มันไม่ใช่ความสุขที่ไม่มีวันลืม ในขณะนี้เขารู้สึกเป็นอิสระและผ่อนคลาย

หลังจากดื่มแล้ว โม่บ่อกี้ ก็อดที่จะร้องเพลงไม่ได้

"เหลือเพื่อนอีกสักกี่คนที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลก

ยังเหลือมิตรถาพอยู่อีกสักแค่ไหน

วันนี้ขอแค่เพียงเราไม่ปล่อยมือไป

มิตรภาพนั้นจะคงอยู่ในหัวใจเรา

แต่พวกเราก็ยังคงจะต้องบอกลา

เขาจะขอแค่เพียงได้พบกัน

แต่ว่าบางคนก็ทำไม่ได้

ยังเป็นเพื่อนอยู่

แม้จะห่างไกลจากกันนับหมื่นลี้

ต้องแยกทางและห่างเหินไป

ไม่จำเป็นจะต้องเจอกัน

เราจะรู้ในหัวใจของเรา

มิตรภาพจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง [1]

ตอนแรกมันเป็นแค่การร้องเพลงคนเดียวของ โม่บ่อกี้ หลังจากนั้น หยวนเสิ่นยี และ คนอื่นๆ ก็จดจำเนื้อเพลงและร้องไปด้วยก้นทั้งหมด

…

เหวินหม่านซู่ ยืนอยู่ข้างกระโจมของ โม่บ่อกี้ และขมวดคิ้ว การได้เห็น โม่บ่อกี้ สนิทสนมกับ หยวนเสิ่นยี ทำให้นางไม่พอใจ

ก่อนหน้านี้ โม่บ่อกี้ เคยเป็นถึง รัชทายาทของเมืองเมืองหนึ่ง แม้ว่าเขาจะสูญเสียสถานะเขาก็ไม่ควรตกต่ำ ถ้าเขายังคงลดตัวแบบนี้เขาจะกลับขึ้นมาไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะความรู้สึกผิดของนางที่มีต่อ โม่บ่อกี้ นางคงสะบัดหน้าจากไปแล้ว บางทีนางอาจจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ แต่นางก็มาเพื่อจุดประสงค์ในการช่วย ซือถูโพ สอบถามเรื่องของ 'สุภาพบุรุษจอมปลอม'

แต่เมื่อนางได้ยิน โม่บ่อกี้ ร้องเพลง “แสงแห่งมิตรภาพ” นางตกใจมาก อาจจะบอกได้ว่านางใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของนางร่วมกับ โม่บ่อกี้ และนางเข้าใจ โม่บ่อกี้ จนถึงกระดูก แต่นางกลับไม่เคยรู้เลยว่า โม่บ่อกี้ มีพรสวรรค์ทางด้านร้องเพลง บทเพลงนี้ช่างอ่อนหวานและในเวลาเดียวกันก็เต็มไปด้วยความจริงใจ

“พี่โม่เพลงนี้เป็นเพลงที่ดีจริงๆ แม้ว่าเราจะถูกขวางกั้นด้วยภูเขานับพันหรือทะเลนับล้าน มิตรภาพของเราก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” น้าสิบเอ็ดดื่มจนหน้าแดงผิวแดงไปทั้งตัว นางทำตัวเหมือนผู้ชายคนหนึ่งเดินไปทางด้านของ แล้วจับแขนของ โม่บ่อกี้ และมองเขาด้วยดวงตาที่หยาดเยิ้ม

หยวนเสิ่นยี ยืนขึ้นและยกจอกของเขากล่าวว่า “มันเป็นเพลงที่ดีจริงๆ ข้าชอบมันมากเหลือเกิน เสียดายแค่เพียงไม่มีเหล้าอยู่ในเพลงนั้น มันยังไม่สมบูรณ์ มาดื่มอีกจอก”

โม่บ่อกี้ ยืนขึ้นแล้วยกจอกดื่มจนหมด แล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า "ถ้าจะเอาแบบนี้ งั้นข้าจะร้องเพลงอื่นให้ฟัง”

วันวานจะผ่านไปเหมือนเช่นเดิม

ความสุขนั้นสำคัญเหนืออื่นใด

เหตุการณ์ผ่านไปไม่อาจหวนคืน

หลังจากลูกท้อเหี่ยวเฉาดอกไม้ย่อมผลิบาน

ชีวิตมักต้องเผชิญลมแรงและสายฝนพรำ

หยาดฝนมิอาจหยุดยั้งเราจากการดื่ม

ไม่ว่าเราจะเสียใจหรือไม่ เราก็ค่อยๆคิดไป

นี่คือช่วงเวลาแห่งมิตรสหาย จอกเหล้าจอกนี้เลอค่าที่สุด

มีจอกในมือเต็มที่สุราเต็มปรี่และร้องเพลงดัง ๆ

เพื่อนที่ดีเพื่อนที่เยี่ยมเราจะมีความสุขมากในคืนนี้

ขอบอกเลยว่าเราจะโอบกอดไหล่เพื่อนเอาไว้

ดวงตะวันจะทอแสงหลังพายุใหญ่ผ่านพ้น

ให้เราเงยหน้าขึ้นและเรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง

เพื่อนก็คล้ายกับจอกเหล้านี้ที่อุ่นหัวใจข้า

ข้าไม่กังวลต่อสิ่งอื่นใดอีกต่อไป

วันนี้เราได้มาพบกัน

ความรู้สึกความผูกพันเต็มปริ่มอยู่ในจอกเหล้า

เดือนปีผ่านไปดั่งสายน้ำ

ใครสนใจว่าเขาเป็นใครในวันวาน

... [2] "

โม่บ่อกี้ ร้องเพลงจนเสียงแหบแห้ง ทว่าเสียงแหบห้าวนี้ทำให้  เหวินหม่านซู่ ต้องตกตะลึง แม้นางจะรู้สึกพิเศษกับเพลงก่อนหน้านี้ คำร้องทุกๆคำหวดกระหน่ำลงบนหัวใจนาง จนโลหิตในหัวใจของนางเดือดพล่าน และบังคับให้เธอเข้าไปดื่มกับพวกเขาอย่างไม่อาจควบคุม นี่คือความรู้สึกที่เรียกว่ามิตรภาพหรือ นางเองก็มีเพื่อนของนางเช่นกัน องค์ชายที่เก้าแห่งเฉิงตู ซือถูโพ  ลูกชายของแม่ทัพจ้าวเฟยหู่แห่งเฉิงตู จ้าวพู ลูกชายของเสนาบดีเหยาคัง เหยาผิงเฉิง นอกจากนี้ยังมีคนหน้าซื่อใจคดอย่างจ้าวซู่ ... [3]

ไม่มีสักคนไหมที่ไม่หล่อเหลา แต่หาไม่ได้สักคนที่จะให้ความรู้สึกเหมือนวีรบุรุษ แต่นางกลับไม่เคยรู้สึกว่าเลือดในกายเดือดพล่านเช่นนี้เมื่อนางอยู่กับพวกนั้น ถ้า ซือถูโพ ไม่สนใจเรื่อง พลังทานตะวัน ของโม่บ่อกี้ เขาจะยอมให้นางคุยกับ โม่บ่อกี้ หรือไม่

          "เยี่ยม ... เยี่ยม ... น้องโม่ข้าชอบเพลงนี้ ... มีจอกที่เต็มไปดด้วยเหล้าและร้องเพลงดังๆ เพื่อนที่ดี เพื่อนที่เยี่ยม เราจะมีความสุขมาก ๆ คืนนี้ ... " หยวนเสิ่นยี เข้ามาร้องเพลงกับ โม่บ่อกี้เสียงดัง

ติงบู้เอ้อ และ น้าสิบเอ็ด ก็ร่วมด้วย

เหวินหม่านซู่ ยืนอยู่นอกกระโจมเป็นเวลานาน และในที่สุดก็สลัดความคิดที่จะเข้าไปในกระโจมออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องราวในวันนี้ นางคงไม่มีวันรู้เลยว่า โม่บ่อกี้ มีความสามารถมากมายเพียงไหน แค่การร้องเพลงเล่นๆเพียงแค่สองเพลง เขาสามารถทำให้เลือดในตัวของนางเดือดพล่านและทำให้นางคล้อยตามร่วมร้องเพลงไปด้วยได้

นางเดินออกมาไกลจนไม่ได้ยินเสียงเพลงอีก เหวินหม่านซู่ ค่อยๆก้มหน้าลง นางรู้ดี มันไม่ได้สำคัญว่า โม่บ่อกี้ ร้องเพลงได้ยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่สิ่งสำคัญคือทั้งสองอยุ่ในโลกที่แตกต่างกันมากจนเกินไป

          ถ้าเพียง โม่บ่อกี้ มีรากฐานทางจิตวิญญาณนางก็จะคิดหาวิธีที่จะช่วยเหลือเขา แต่น่าเสียดายที่ โม่บ่อกี้ มีรากมนุษย์เท่านั้น หลังจากที่นางเข้าไปในนิกายและเริ่มฝึกฝนระยะห่างระหว่างพวกเขาก็จะกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าวันหน้าข้าประสบความสำเร็จในการฝึกฝนของข้าและถ้าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งข้าจะมอบสมบัติมหาศาลให้เขา ข้ายังช่วยให้เขาบรรลุความฝันของเขาในการช่วงชิงราชวงศ์ฉินทางตอนเหนือได้ด้วย” นางพึมพำขณะที่เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมดูเหมือนนางพบเหตุผลที่จะไปจาก โม่บ่อกี้ ได้แล้วจริงๆ

[1] เพลงนี้เรียกว่า友谊之光 คุณสามารถฟังได้ที่นี่: https://www.youtube.com/watch?v=Xklq9C79f9A

[2] เพลงนี้เรียกว่า朋友的酒 คุณสามารถฟังได้ที่นี่: https://www.youtube.com/watch?v=3QAIm49rC2k

[3] ย้อนกลับไป เมื่อ โม่บ่อกี้ อยู่ใน สมาพันธ์แรงงาน