การเปลี่ยนแปลงของโชคชะตาก็เป็นหนนึ่งที่ทำให้เสียใจได้
แต่ โม่หวู่จิ้ ไม่สนใจเเต่อย่างใด แม้ว่าเขาจะกลายเป็นเจ้าชายที่ตกอับก็ตาม โม่หวู่จิ้ ก็ไม่ได้ใส่ใจ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาสูญเสียและไม่เต็มใจคือการที่เขาเป็นมนุษย์ซึ่งเป็นมนุษย์ที่มีรากฐานจิตวิญาณมนุษย์
บนโลกทุกคนก็เหมือนกัน ไม่มีใครกลัวว่าพวกเขาจะไม่สามารถปลูกฝังและเขาก็สามารถเก่งในด้านอื่น
ๆ ได้ อย่างไรก็ตามในโลกใหม่นี้การเพาะปลูกไม่สามารถบ่งบอกถึงโอกาสที่สูญหายไปอย่างสิ้นเชิง
แม้ว่าเขาจะกำหนดมาให้ไม่มีรากฐานทางจิตวิญญาณที่ดี
โดยไม่ได้ทดสอบด้วยตัวเอง
เเต่เขาจะไม่ยอมแพ้เเละเก็บมาคิดให้กังวล
โม่หวู่จิ้ไม่รู้ก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว
โม่หวู่จิ้ตื่นขึ้นมาด้วยกลิ่นหอมของข้าวและเมื่อเขาลืมตาขึ้นเเสงอาทิตย์ก็สว่างเต็มทีแล้ว ขณะที่เขาลุกขึ้นยืนเขาเห็นชามขนาดใหญ่บนโต๊ะสี่เหลี่ยมเก่าและหัก มีแม้แต่ผักดองและแตงกวาครึ่งหนึ่ง
"นายท่านท่านตื่นแล้วก็รีบล้างและกินเถิด" ไม่ต้องรอโม่หวู่จิ้พูด
ย่านเอ๋อ ที่ห่วงใยเขาเสมอร้องไห้ออกมาด้วยความปิติยินดี
"เจ้านอนไม่หลับหรือเมื่อคืนนี้?" โม่หวู่จิ้มองหน้าผิวซีดหน้ามืดตาเหนื่อยและรู้ว่า
ย่านเอ๋อ ไม่ได้หลับนอนตลอดทั้งคืน
"เมื่อวานฉันไปช่วยป้าลู่สร้างคอกสัตว์และก็งานดีมาก" ถึงแม้ว่า ย่านเอ๋อ จะเหนื่อยมาก แต่ โม่หวู่จิ้
ก็ยังคงรู้สึกถึงความสุขของเธอ
โม่หวู่จิ้เข้าใจเหตุผลที่ทำให้เธอมีความสุข
มันเป็นงานที่ดีเเละป้าลู่ให้ค่าเเรงเพิ่มขึ้นด้วย
โม่หวู่จิ้
ลงมาจากเตียงไม้ของเขาเเล้วเอื้อมมือออกไปสัมผัสผมยุ่ง ๆ ของ ย่านเอ๋อ
ไม่ได้พูดมานาน
เขามั่นใจว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่
ย่านเอ๋อ ทำงานข้ามคืนเพื่อเลี้ยงดูเขา นางเคยชินกับมันแล้ว
นี้
เพราะ โม่ ชิงเหอ ต้องได้รับเนื้อหมู เขาไม่เพียงจะอยู่เชยๆอย่างเกลียดค้านแตและพึ่งพาเด็กผู้สาว(ย่านเอ๋อ)
เขายังใช้เวลาอยู่ตลอดเวลาในการฝันถึงการเป็นกษัตริย์ของเขา หลังจากกลับมาจากการทำงาน ย่านเอ๋อก็ต้องจ่ายเงินเพื่อซื้อขนมที่มาพร้อมกับเขาในการเล่นเกม
เป็นกษัตริย์ ของเขา
"นายท่านไม่ได้กินอะไรมากเมื่อวานนี้ รีบอาบน้ำและมากินเถิด" ย่านเอ๋อ
รู้สึกว่าหลังจากที่นายหนุ่มตื่นขึ้นมีการเปลี่ยนแปลงมากในตัวเขาซึ่งทำให้นางมีความสุข
"เจ้าออกไปก่อนข้าจะชำระร่างกายของข้าทันที"(ประมานว่าให้ออกไปกินก่อน)
โม่หวู่จิ้ รู้สึกทั้งน่าสงสารและสัมผัส ในชีวิตของเขาไม่มีใครเคยปฏิบัติกับเขาอย่างนี้ คนรักในอดีตของเขามีบุคลิกที่เย็นชา แม้ว่าเธอจะดีต่อเขา
แต่เธอก็ไม่เคยช่วยเหลือเขาเหมือน ย่านเอ๋อ ในท้ายที่สุดเธอก็วางแผนกับเขา
ย่านเอ๋อ
รีบรีบกล่าวว่า "ข้ากินเเล้วนายท่าน.... "
ย่านเอ๋อ
ไม่พูดต่อขณะที่นางเห็นเจ้านายหนุ่มเดินตรงไปยังเตียงไม้ของนางค่อย ๆ
ก้มลงและหยิบขนมปังสีดำที่กินครึ่งหนึ่งที่อยู่ข้างหมอนของนาง
โม่หวู่จิ้
ไม่ได้พูด; เขาถือแข็งและขนมสีดำและเริ่มตื่นตระหนก ก่อนหน้านี้เมื่อ ย่านเอ๋อ กล่าวว่าเธอกินนี้หรือ; เขาเห็นเศษขนมปังสีดำที่ด้านข้างปากของเธอเขาค่อยๆนำขนมปังไปที่จมูกของเขาและกลิ่นเหม็นหืนและความเหี้ยมโหด มีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดระหว่างขนมปังสีดำซึ่งช่วยให้รสเปรี้ยวและชามข้าวขาวสด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมสาวที่โตขึ้นนี้จึงมีหัวผมสกปรกสีเหลือง
กลิ่นเหม็นหืนอาจเกิดขึ้นกับจมูกของ
โม่หวู่จิ้; จมูกของเขากลายเป็นเปรี้ยวและตาของเขารู้สึกคัน
"โท...นายท่าน ท่านไม่สามารถกินสิ่งนั้นได้ ... " ย่านเอ๋อ คิดว่า
โม่หวู่จิ้ กำลังจะกินขนมปังสีดำและรีบปัดมันออก
โม่หวู่จิ้จับมือ
ย่านเอ๋อไว้ มือที่ขรุขระกว่าเขาและพูดช้าๆว่า "ย่านเอ๋อ
ต่อจากนี้ไปเมื่อใดก็ตามที่ข้ากินเจ้าจะกินด้วยเช่นกันเจ้าจะไม่หิววันนี้
เเละอย่าออกไปทำงานที่คอกสัตว์อีก จำคำพูดของพี่ใหญ่เอาไว้:
ข้าจะเป็นคนช่วยเจ้าตอนนี้เอง "
ภาชนะนี้เต็มไปด้วยความกตัญญูจะไม่ลืม
"นาย .ท่าน.. " ย่านเอ๋อ รำพึงออกด้วยความกลัว
นางกังวลว่านายหนุ่มของนางนั้นกำลังทำอะไรในวันนี้
โม่หวู่จิ้ไม่กล้าพูดต่อ เขาตบเบา ๆ
ที่มือของย่านเอ้อร์เเละเดินออกไปข้างนอกเพื่อเช็ดรอยเปื้อนที่มุมดวงตาของเขาและรีบวิ่งไปล้าง
...
หลังจากอาหารเช้าโม่หวู่จิ้
ก็ออกไป แม้ว่าเขาจะบังคับให้
ย่านเอ๋อเเบ่งอาหารเช้าของเขาไปและบังคับให้เธอพักผ่อนก่อนออกเดินทางเขาก็ยังรู้สึกไม่ดี เขาต้องการที่จะหางานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อให้ ย่านเอ๋อ
สามารถใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น
...
ในเมือง
เฉิงยู ทั้งมณฑลโจวเมืองโจวเป็นเมืองที่ใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมากที่สุด เดินเข้าไปในถนนอันวุ่นวาย โม่หวู่จิ้ รู้สึกถึงจังหวะการใช้ชีวิตในเมือง
ราวโจว และไม่ช้ากว่าที่อยู่บนโลก
สมาคมชูโจว
คือที่ซึ่ง โม่หวู่จิ้ มาหางาน นี่คือที่ที่ทุกคนจะไปหางานหรือการจ้างงาน
เขาเดินเข้าไปในสมาคม
โม่หวู่จิ้ เห็นหน้าต่างสรรหาบุคลากรจำนวนมาก บางงานมีโอกาสในระยะยาวในการฝึกอบรมที่มีขนาดใหญ่บางแห่งและบางส่วนเป็นโอกาสในการทำงานชั่วคราว นอกจากนี้ยังมีโปสเตอร์รับสมัครงานจำนวนมากรวมทั้งข้อมูลประเภทต่างๆ ในแง่ของโลกสิ่งนี้จะเรียกว่าตลาดพรสวรรค์อเนกประสงค์
ในสมาคมกวางขางมากแม้ว่าจะมีคนเดินอยู่ข้างในมากกว่า
1000 คน แต่ก็ยังรู้สึกกว้างขวาง
โม่หวู่จิ้
วนรอบสมาคมมาพักหนึ่งแล้วและจะได้เห็นทั้งสองงานที่ได้รับการแสวงหาอย่างมาก หนึ่งคือการปลูกสมุนไพรที่อื่น ๆ อีกหนึ่งคือการสำรวจแร่
โม่หวู่จิ้ส่ายหัว แม้ว่าโลกใบนี้จะถือว่าเป็นโลกของวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
แต่ก็ไม่มีความหลากหลายในเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในบ้านที่ทันสมัย ดังนั้นคนไม่ให้ความสำคัญกับผู้เชี่ยวชาญด้านอิเล็กทรอนิกส์ การจ่ายเงินของช่างเป็นหนึ่งในสามของชาวไร่สมุนไพรและหนึ่งในห้าของผู้สำรวจแร่
โม่หวู๋จิ
ไม่ได้รังเกียจมัน เเต่บนโลกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยาและเขามีความชำนาญด้านพฤกษศาสตร์ การหางานทำที่นี่เป็นเรื่องง่ายเกินไป
หลังจากการเปรียบเทียบง่ายๆพบว่า
โม่หวู่จิ้ พบงานที่เหมาะสมมากมาย
เขตข้อมูลของ
โจว โจว ได้รับการว่าจ้าง ผลัดเนื้อเยื้อสมุนไพรโดยจ่ายเป็นรายเดือน 30
เหรียญเงิน พวกเขายังได้รับการว่าจ้างผู้ที่มีความชำนาญด้านสมุนไพรเพื่อทำสวนในราคา
10 เหรียญต่อเดือน ในทางตรงกันข้าม
โถงเหมืองทองเเดง ได้ว่าจ้างผู้สำรวจแร่เพื่อหาแร่ 50 เหรียญต่อเดือน
ในฐานะนักชีววิทยาชั้นนำ
โม่หวู๋จิ้ มีความมั่นใจในการประเมินแร่ธาตุและการพิจารณาองค์ประกอบของพวกเขา ตอนนี้เขากำลังมองหางานและไม่สนใจเกี่ยวกับความเหมาะสมในการทำงานหรือสภาวะการประชุมเชิงปฏิบัติการ สำหรับเขาเงินที่จ่ายมากที่สุดคือเขาจะไม่ทำงานในตำแหน่งนี้เป็นเวลานาน
นั่นจะเป็นงานแร่
โม่หวู๋จิ้ เดินไปที่บูธของ โถงเหมืองทองเเดง และขณะที่เขากำลังจะยืนอยู่ที่ด้านหลังของคิวหน้าต่างใกล้ ๆ
ก็โพสต์งานใหม่ "เฉิงหลิงการประชุมเชิงปฏิบัติการยาอย่างเร่งด่วนการจ้างผู้ช่วย
กลั่นยา จ่ายรายเดือน 10 เหรียญทอง ... "
โม่หวู่จิ้หยุดเดินทันที เขารู้ว่าสกุลเงินที่นี่คือทองเงินและเหรียญทองแดง เหรียญทอง 1 เหรียญสามารถแลกเปลี่ยนเหรียญเงินได้ 100
เหรียญและเทียบเท่าเหรียญทองแดง 10000 เหรียญ จ่ายรายเดือน 10 เหรียญทอง
ไม่กลั่นยาเพียงร้านขายยา? บนโลกเนื่องจากความต้านทานที่เพิ่มขึ้นต่อไวรัสที่อุดมไปด้วยค่อยๆให้ขึ้นกับยาตะวันตก ในทางกลับกันเนื่องจากความหลากหลายของยาจีนและยาจีนที่มีสารสกัดจากพืชธรรมชาติก็เป็นที่นิยมมากขึ้น ในฐานะนักชีววิทยาด้านเภสัชวิทยาชั้นนำเขารู้จักสูตรยาแผนจีนของ บริษัท
หลายแห่ง ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวก็เป็นที่ปรึกษา ในแต่ละครั้งเขาไม่ได้รับค่าจ้างอย่างน้อย 1 ล้านครั้งหรือไม่?
โม่หวู่จิ้
เดินไปที่หอน้ำตรงไปที่หน้าต่างการสรรหาบุคลากรของ เฉิงหลิง และนั่งลง ยิ้มอย่างอ่อนโยนเพื่อให้ตัวเองมีรัศมีของผู้เชี่ยวชาญเขากล่าวว่า
"ข้าต้องการทำงานในตำหนัก ..ของเจ้า. ."
เจ้าหน้าที่จัดหางานเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูฉลาดและมีความสามารถ
นางเห็นโม่หวู่จิ้นั่งอยู่หน้าหน้าต่างโดยไม่ได้หยิบอะไรออกมา
จึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเเล้วนางถามว่า "ขอข้าขอดูงานที่คุณกำลังทำ?"
"ข้าอยากจะสมัครงานผู้ช่วยกลั่นยา ซึ่งเพิ่งประกาศเมื่อครู่ ... "
โม่หวู่จิ้ไม่ได้โทษเองก่อนที่จะรู้สึกผิด ตอนที่เขาพูดประโยคนั้นมีความเงียบที่เห็นได้ชัดรอบ ๆ ตัวเขา ในขณะนั้นดวงตาเกือบทุกดวงก็อยู่กับเขา
หญิงวัยกลางคนมอง
โม่หวู่จิ้ ด้วยใบหน้าของช็อกก่อนที่จะฟื้นความสงบของนางและกล่าวด้วยความเคารพ
"ข้าขอดูใบรับรองความสามารถของเจ้า..... "
