บทที่ 20: ชีวิตและความตาย

บทที่ 20: ชีวิตและความตาย

     "ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าเราควรจะให้รางวัลเขาอย่างงาม มิใช่ทำกับเขาเยี่ยงนี้มิใช่รึ?"ฮานเฉิง อันลุกขึ้นพูดอย่างรวดเร็ว

     "ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นหล่ะ?" ซือถูเชียน  ขมวดคิ้วและตอบ

     ตั้งแต่เริ่มแรกเขาไม่เคยชอบ โม่ เทียนเฉิง ที่เป็นเชื้อพระวงศ์ฉินทางเหนือ เเต่ทว่าตอนนี้ลูกหลานของตระกูล โม่ ไม่เพียงแค่มียาของตนเองและทุ่มเทเเรงกายแรงใจให้กับรัฐเฉิงตู แล้วยังมอบตำรับยาให้ทุกคนอีก

     ทว่า ซือถูเชียน ไม่สนใจเรื่องแรงจูงใจของ โม่ หวู่จิ้ สักนิดแค่ต้องการให้เขาตาย

     "ท่านอ๋อง ด้วยความช่วยเหลือของ โม่ หวู่จิ้ ในรูปแบบของยา เก้าชีพคืนชีวิต นั้นเป็นประโยชน์ต่อทั้งอาณาจักรและประชาชนของท่าน  ท่านมิอาจจะประหารชีวิตเขาได้ในตอนนี้   หากเป็นก่อนหน้าที่เขาจะกลั่นยาตัวนี้ได้ท่านจะฆ่าเขามันก็เป็นเรื่องง่ายดาย เเต่อย่างไรก็ตามตอนนี้ท่านไม่สามารถทำอะไรได้ ถ้าข่าวลือแพร่กระจายว่าเขาถูกประหารชีวิต มันจะทำลายชื่อเสียงของท่านและไม่เป็นผลดีต่อรัฐ เฉิงตู เเน่นอน ในทางตรงกันข้ามถ้าผู้คนพบว่าท่าน มิได้ตัดสินโทษ  เเต่ให้เขาสิ้นอายุขัยไปเอง ท่านจะได้รับเสียงตอบรับจากผู้คนเป็นอย่างดีสำหรับการช่วยชีวิตชาวบ้านจำนวนมาก รัฐเฉิงตู จะ มีเสถียรภาพมากขึ้นและผู้คนจะเป็นปึกแผ่นมากขึ้น" หลังจากที่ ฮานเฉิง พูดเสร็จเขาก็ถอยหลังกลับไปด้านข้าง
     แม้ว่าคำพูดนี้ไม่ชัดเจนนัก แต่ ซือถูเชียง นั้นรู้ดีว่าตนเองนั้นไม่พอใจ โม่หวู่จิ้ อย่างมาก แต่เขาต้องมองข้ามและให้รางวัลแก่ โม่หวู่จี้อย่างดี ด้วยการกระทำในครั้งนี้จะทำให้ตำแหน่งของเขาในปัจจุบันนี้ มีคนนับถือเเละรักเขามากยิ่งขึ้น

     เขาไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตของคนธรรมดาสามัญเช่น โม่หวู่จิ้ สักนิด อย่างไรก็ตามเขาต้องใส่ใจว่าจะมีผลต่อความมั่นคงของตำแหน่งอย่างไร จากนี้สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วนี้มันก็ขึ้นอยู่กับเขาที่จะสร้างหรือจะทำลายชื่อเสียงของตัวเอง ซึ่งคำตอบนั้นง่าย คนโง่ที่ไหนก็ตอบได้ นอกจากนี้การจะฆ่า โม่หวู่จี้ ก็ง่ายเหมือนพลิกมือ หลังจากที่ชื่อเสียงของโม่หวู่จี้หมดลง หรือเมื่อทุกคนลืมเรื่องราวนี้ไป

     "คำพูดของ ฮานเฉิน  นั้นมีความหมายมาก  เอาละ! ทหารนำ โม่หวู่จี้  มาพบข้าเดียวนี้" ซือถูเชียน รู้ดีว่านี่คือเรื่องสำคัญ

     ครู่ต่อมาชายหนุ่มวัยละอ่อนที่มีผมยุ่ง ๆ ถูกนำเข้าไปในห้องโถง

     นี่คือผู้กลั่นยาเก้าชีพคืนชีวิต ?

     ทุกคนตกใจกับเสื้อผ้าและรูปลักษณ์ที่ผิดปกติของ โม่หวู่จิ้ ผู้กลั่นยาบางคนอาจจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ของเขา แต่ก็เฉพาะตอนทำงานในห้องปฏิบัติการเท่านั้น ในเวลาปกติ ผู้กลั่นยา มักจะแต่งตัวค่อนข้างดีนอกที่ทำงาน แม้ว่าจะอยู่ในที่ทำงานก็ไม่น่าจะมีสภาพาสมเพช เหมือนเช่นนี้เลย

     "คุกเข่าลงซะ" ยามที่นำ โม่หวู่จิ้ เข้ามาตะโกนขึ้น ขณะที่เห็น โม่หวู่จิ้ กำลังยืนดูนั่นนี่ในห้องโถง

     ดูเหมือนว่า โม่หวู่จิ้ จะไม่ได้ยิน โม่หวู่จี้ มัวแต่มองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าเขากำลังมาพบท่านอ๋อง

     "เจ้าออกไปก่อน เขานับได้ว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในฐานะผู้ผลิตยา และได้สร้างคุณุปการอย่างมากต่อประเทศนี้  ข้าอนุญาตให้ยืนพูดได้" ซือถูเชียน โบกมือให้กับยามและพูดด้วยน้ำเสียงที่พึงพอใจ

     หลังจากที่ยามถอยออกไป ซือถูเชียน มองไปที่ โม่หวู่จิ้ และถามว่า "เจ้าคือ โม่หวู่จิ้ รึ?"

     โม่หวู่จิ้ ดูเหมือนจะเข้าใจชัดเจนขึ้นในสถานการณ์นี้ และใช้สายตาที่สงสัยมองที่  ซือถูเชียน และพูดว่า "ใช่  ข้าคือ โม่หวู่จิ้ และท่านคงเป็นท่านอ๋อง?"

     เสนาบดี ทางด้านข้างคนหนึ่งลุกขึ้นยืนและจะตอบคำถามของ โม่หวู่จี้ แต่ถูกสายตาของ ซือถูเชียน หยุดไว้ "ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้สร้างยาที่มีคุณภาพส่งที่ชื่อว่า ยาเก้าชีพคืนชีวิตเจ้าบอกได้ไหมว่าสร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร?"

     ซือถูเชียน ได้ยินข่าวว่า โม่หวู่จี้ เป็นบ้า จะอย่างไร โม่หวู่จี้ ยังคงเป็นเชื้อพระวงศ์ของราชวงศ์ฉินทางเหนือ ซือถูเชียนจึงยังสนใจในตัวเขา เพียงแต่ว่า ซือถูเชียน ก็ไม่ได้สนใจมากนัก หรือพูดอีกอย่างว่า ถ้า โม่หวู่จี้ ไม่ได้สร้างยาเก้าชีพคืนชีวิตขึ้นมา ต่อให้เห็น โม่หวู่จี้ นอนตายอยู่ข้างถนนก็ไม่แม้แต่จะมอง

     อย่างไรก็ดีตออนนี้เขายังสามารถอาศัพรสวรรค์ของ โม่หวู่จี้ ได้เขาต้องยอมรับว่าโม่หวู่จี้ เป็นผู้กลั่นยาที่มากพรสวรรค์จริงๆ

     โม่หวู่จี้ ถอนหายใจอย่างโล่งอก เหมือนกับเพิ่งเดินพ้นปากประตูนรกมา ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะยังไม่ยอมให้เขาตายตอนนี้ เขาเกือบจะตายจากการเปิดชีพจร  และด้วยเรื่องยาเพนนิซิลลิน(เก้าชีพคืนชีวิต) ทำให้เขายิ่งแย่ลงแทบจะไม่มีพักผ่อนสงบๆเลย จึงทำให้เขาดูแย่มากในวันนี้

     การเข้ามาในห้องโถงเหมือนคนโง่ อาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเขาด้วย เมื่อเริ่มด้วยการเป็นคนบ้าจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่ปฏิกิริยาของเขาจะช้านิดหน่อย

     "ท่านอ๋อง นี่เป็นสิ่งที่บิดาของข้าได้สืบทอดมาให้ข้า บิดาของข้าสั่งไว้ว่าหากข้าต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ให้ข้าเอาออกมาขายเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง ก่อนหน้านี้ เนื่องจากการบาดเจ็บทำให้ข้ากลายเป็นคนบ้า ข้าเพิ่งจะฟื้นตัวขึ้นไม่นาน ข้าจึงคิดถึง สูตรยาที่พ่อของข้าทิ้งไว้ให้ ข้าเอามันออกมาและตัดสินใจที่จะทำงานร่วมกับ
โรงกลั่นยาด่านฮั่น ข้าไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงใดๆในการกลั่นยาจริงๆ" โม่หวู่จี้ อธิบาย

     ซือถูเชียน รู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้ให้ความใส่ใจกับชีวิตของ โม่หวู่จี้ หลังจากที่ โม่หวู่จี้ อธิบาย เขาไม่ได้สงสัยคำพูดของ โม่หวู่จี้ เขารู้ว่า โม่เทียนเชิง เป็นผู้กลั่นยา ตอนที่เขาหายไป โม่หวู่จี้ ยังไม่เกิด ดังนั้นจึงสวมเหตุสมผลที่ โม่หวู่จี้ ไม่สามารถเรียนรู้วิธีการปรุงยา จากพ่อของเขา ทว่าการกลั่นยาไม่ได้เป็นสิ่งที่ใครๆก็เรียนรู้ได้

     "ทำไมเจ้าจึงแจกจ่ายสูตรยาให้คนอื่นรึ?"  ซือถูเชียงยังคงถามต่อ

     "สูตรนี้สืบทอดมาจากปู่ของข้า เพื่อที่พ่อของข้าจะมอบให้กับประชาชนเมื่อขึ้นครองบัลลังก์ พ่อข้าก็ตายไปก่อนที่จะได้ครองบัลลังก์ ก่อนนี้ข้าถูกครอบงำด้วยความอยากเป็นกษัตริย์มากเกินไป จนตามืดบอดตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วและรู้ว่าตระกูลโม่ จะไม่มีโอกาสครองบัลลังก์ของราชวงศ์ฉินตอนเหนืออีกต่อไป  ดังนั้นข้าต้องการใช้โอกาสนี้ที่จะทำบางอย่างที่เป็นประโยชน์ สำหรับยาเก้าชีพคืนชีวิต นั้นสามารถช่วยชีวิตของผู้คนได้มากมาย และชื่อของตระกูลโม่ก็จะได้รับสรรเสริญ

     ซือถูเชียน พยักหน้าอย่างนุ่มนวล ถึงเเม้ว่า ราชวงค์ฉินตอนเหนือจะ ถูกครอบครองด้วยตะกูลโม่ กษัตริย์พระองค์ใหม่นั้นต้องการชื่อเสียงและเกียรติคุณที่จะครองบันลังก์ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับการสนับสนุนเเละเพิ่มบารมีของตนเอง เช่นเดียวกับตัวเขาในตอนนี้ เวลานี้เขาเชื่อคำพูดของ โม่หวู่จิ้ ถึง เก้าในสิบส่วน

     "ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเจ้าจึงร่วมงานกับ โรงกลั่นยาด่านฮั่น แล้วขายยาในราคาที่สูงลิบลิ่วเช่นนี้? เพียงเพื่อที่จะให้สูตรยาดังกล่าวหลังจากที่ผลิตยาออกมาเป็นจำวนมาก" ซือถูเชียน  ถามและจ้องตรงไปที่โม่หวู่จี้

     โม่หวู่จิ้ พูดด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้ข้าไม่มีเงิน แม้เพียงจะกินข้าว ข้าจะเอาเงินจากไหนมาเผยแพร่ยา? แต่เจ้าของโรงกลั่นยาด่านฮันปฏิบัติกับข้าเป็นอย่างดี ข้ามีเหตุผลสามประการในการทำเช่นนี้ ประการแรกข้าต้องการเงินเพื่อเผยแพร่ ประการที่สองข้าต้องการที่จะตอบแทนความดีของเจ้าของ ลู่ ที่มีต่อข้า ประการที่สามข้าอยากให้ทุกคนรู้ว่า ยาเก้าชีพคืนชีวิตนั้นเป็นยารักษาชั้นยอดไม่ใช่แค่สิ่งที่ข้าพูดเกินจริงเท่านั้น

     หลังจากที่เขาได้ยินคำตอบของ โม่หวู่จิ้ ซือถูเชียงยิ่งรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น ถ้าเขารู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้เขาจะป้องกันไม่ให้สูตรถูกปล่อยออกมาได้

     ซือถูเชียน เอาตั้งใจฟังทุกคำของ โม่หวู่จิ้ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "โม่หวู่จิ้ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ พัฒนายาเก้าชีพคืนชีวิต แต่ก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของการมีส่วนร่วมของตะกูลโม่ ต่อ รัฐเฉิงตู ในฐานะอ๋อง ข้าได้ตัดสินใจที่จะตอบแทนเจ้าถ้าเจ้ายังคงคิดเรื่องของการครองบัลลังก์ที่เป็นมรดกต่อจากพ่อเจ้า "

     บรรดาผู้ที่รู้เกี่ยวกับอดีตของ โม่หวู่จิ้ รู้สึกเสียใจในตอนที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เรื่องนี้ก็เหมือนกับคำ: "ดอกไม้ตั้งใจปลูกไม่งอกเงย ตอไม้ที่ปล่อยไว้กลับงอกงาม" ตะกูลโม่ เพราะต้องการราชบัลลังก์ โม่กวนหยวน เสียชีวิต และ โม่ชิงเหอ ก็กลายเป็นบ้า ตอนนี้โม่หวู่จิ้ แจกจ่ายยาตัวนี้ไป  ก็หวังว่าจะประสบความสำเร็จในการครองราชย์

     หลายคนเชื่อว่าโม่หวู่จิ้ ยังคงต้องการจะขึ้นครองราชย์ ในรัฐฉินตอนเหนือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นับตั้งแต่ที่เขาบ้าไปหลังจากที่ล้มเหลวเเละตกต่ำ หลังจากเรื่องเช่นนั้น แม้หลังจากที่เขาฟื้นตัวขึ้น หลายคนเชื่อว่าเขายังคงยึดติดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่

     โม่หวู่จิ้ แสยะยิ้ม ถ้าหาก ซือถูเชียน ยกราชบัลลังก์ให้ราชวงศ์โม่  บิดาของเขาคงไม่ต้องเสียชีวิตในเมืองราวโจว เมื่อมองภาพรวมเเล้ว ถ้าหากเขาต้องการที่จะขึ้นครองบัลลังก์ เขาน่าจะอายุไม่ยืน บางทีเขาอาจจะไม่มีชีวิตออกจากราวโจวด้วยซ้ำไม่ต้องนึกถึงเรื่องเดินทางขึ้นเหนือเลย

     สมมุติว่าเขาได้เดินทางไปยัง รัฐฉินตอนเหนือ ด้วยตราประทับของอ๋อง ซือถูเชียงไปเป็นอ๋องที่นั่นเขาก็ไม่น่าจะรอด? อย่าลืมว่าเขาเพิ่งถูกวางยาจนเกือบตายไปเมื่อวานนี้ ไม่ว่าใครจะเป็นคนวางยาพิษก็ตาม โม่หวู่จี้ ก็ตายแน่ ถึงแม้ว่าเขาจะเสียชีวิตไปเมื่อวานนี้ อ๋องแห่งรัฐเฉิงตูก็คงไม่ได้พูดอะไรถึงการตายของเขาสักนิด

                      Immortal จอมราชันย์อัมตะ

                 ผู้แต่ง: Goose Five  ผู้แปล : ไก่ในตำนาน เเละ เเมวนอ้วน

ตอนนี้ปรับแก้ เรื่องเนื้อหาที่ยาวให้เเล้วนะครับ เนื่องจาก เราได้แปลลง blogก่อน จะมาลงในdek-d ครับ

ฝากคอมเมนให้กำลังใจ ด้วยครับ จะพยายามๆแปลเเละลงให้ทุกวันครับ

สามารถเข้ามาพูดคุยเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้ที่