บทที่ 38: การช่วยชีวิต

Immortal  จอมราชันย์อัมตะ

                  ผู้แต่ง: Goose Five  ผู้แปล : ไก่ในตำนาน เเละ เเมวนอ้วน

ฝากคอมเมนให้กำลังใจ ด้วยครับ จะพยายามๆแปลเเละลงให้ทุกวันครับ

สามารถเข้ามาพูดคุยเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้ที่  

https://www.facebook.com/groups/1941675866154289/

บทที่ 38: การช่วยชีวิต

ไก่ในตำนาน และ แมวอ้วน แปล

ห้องหมายเลขสิบเจ็ด อยุ่ติดกับลานกว้าง มันอยู่ในพื้นที่ห่างไกลบนชั้นสอง

โม่บ่อกี้ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่ต้นขาเพื่อกำมีดที่พกไว้ เขาหวังที่จะทำให้ โตวป่าชี ตกใจตั้งแต่เจอหน้ากัน เพื่อให้เขาหมดสติก่อนที่จะแอบพาตัว จิ้งเหล็งไป๋ ออกมา เขามั่นใจว่าตราบใดที่ไม่ได้ฆ่า โตวป่ากี้ พวกเซียนจะไม่สืบสวนอย่างละเอียดเพื่อหาทาสหญิงเพียงคนเดียว ขณะเดียวกัน โตวป่าชี ก็จะต้องรีบขึ้นเรือเขาอาจจะไม่ตรวจสอบหรือส่งคนไปค้นหานางเนื่องจากเวลามีไม่เพียงพอ

โม่บ่อกี้ ได้เตรียมแผนสำรองสำหรับกรณีต่างๆไว้แล้ว เช่นเดียวกับการเผชิญหน้ากับ หูเฟย ก่อนหน้านี้ ในกรณีที่ โตว ป่าชี มีฝีมือมากและ เขาไม่สามารถทำให้ โตวป่าชี สลบได้ เขาจะต้องฆ่า โตว ป่ากี ให้เร็วที่สุดแล้วหนีไป ไม่ว่าเขาจะฆ่า โตว ป่าชี หรือไม่ ก็จะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันสองแบบ ถ้าเขาได้ฆ่าโตว ป่าชี ขึ้นมาจริงๆ โม่บ่อกี้ จะต้องออกจากที่นี้ทันที

"อ๋องน้อย เจ้านั่นเตรียมตัวที่จะเดินทางพร้อมแล้ว หลังจากที่พวกเราประมูลสู้ราคากับเจ้าคนชั่วตอนนั้น ทาสอื่นๆ ที่มันนำมาที่เหลือกลายเป็นที่ต้องการและขายหมดอย่างรวดเร็ว  ตอนที่ข้ากลับออกมามันก็เริ่มเก็บข้าวของเสียแล้ว ข้าเดาเอาว่ามันจะออกเดินทางเร็วๆนี้" โม่บ่อกี้ ได้ยินการสนทนาอย่างชัดเจน ในขณะที่เขาซ่อนตัวอยู่ใต้มุมหน้าต่าง

โม่บ่อกี้ ไม่ได้คิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในห้องของ โตว ป่าชี ตอนแรกโม่บ่อกี้คาดเดาเอาไว้ว่า องค์ชายน้อยผู้หยิ่งทรนงเเละทะเยอทะยานเช่น โตว ป่าชี จะต้องเลือกห้องที่เป็นส่วนตัวมากๆ ถ้ามีคนสองคนอยู่ในห้อง แผนการที่วางไว้ก็จะมีปัญหา

โตว ป่าชี หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า "มันคิดจริงๆ รึว่ามันจะสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัยโดยที่เอาเงินของข้าไปด้วย เจี่ยจิง พาคนอีกสองคนไปเอาเหรียญทองของข้ากลับมา แล้วเอาตัวมันไปฆ่าให้ไกลจากที่นี่ เเละอย่าทิ้งหลักฐานไว้เด็ดขาด"

โม่บ่อก้ี้ ไม่คิดว่า โตว ป่าชี จะคิดเหมือนกับเขา มันกำลังวางแผนที่จะฆ่าพ่อค้าทาสหลังจากที่มันออกจากสถานที่แห่งนี้ ถ้าโม่บ่อกี้ไม่ได้แอบเข้ามาที่นี่ เขาก็คงจะไม่รู้ว่าพ่อค้าทาสนั่นจะวางแผนที่จะเตรียมตัวไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

"องค์ชาย  ข้าคงต้องไปแล้ว  ท่านไม่ต้องห่วงสิ่งใด ข้าจะได้เหรียญทองกลับมาให้ได้" คนที่เรียกว่า เจี่ยจิง พูดและไม่นาน โม่บ่อกี้ ก็ได้ยินเสียงของประตูถูกเปิดออก

โม่บ่อกี้ เคาะที่ประตูเบาๆเมื่อเสียงฝีเท้าหายเงียบไปเเล้ว

"นั่นใคร" โตว ป่าชี ถาม

โม่ บ่อกี้เลียนเสียงของ เจียจิ่ง และพูดเบา ๆ ว่า "องค์ชาย ข้าคิดว่าข้ามีความคิดที่ดีกว่าข้าจึงจะเข้ามาคุยเรื่องนี้กับท่านได้หรือไม่?"

โม่บ่อกี้ เดิมวางแผนที่จะเข้าหน้าต่าง แต่หลังจากได้ยินเสียงของ เจี่ยจิง เขาได้เปลี่ยนแผนการของเขา

"         เข้ามา ... " ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง

โม่บ่อกี้ เข้าไปในห้องเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และชกเข้าไปที่ด้านหลังศรีษะของ โตว ป่าชี ด้วยหมัด

โตว ป่าชี ไม่คาดคิดว่า ผู้ที่เคาะประตูเข้ามานั้นจะคือ โม่บ่อกี้ เขาได้ยินเสียงดังจากด้านหลังศีรษะของเขาและหมดสติ

โม่ บ่อกี้ รู้สึกโล่งใจขึ้น เขาล็อกประตู จากนั้นเขาก็หยิบขวดบรรจุน้ำบางอย่างแล้วเทลงในปากของ โตว ป่าชี เขามั่นใจว่า ตัวยานี้จะทำให้ โตว ป่าชี หมดสติไปตลอดทั้งวัน

เมื่อดำเนินการเสร็จสิ้น โม่ บ่อกี้ ก็มองดู หญิงสาว ที่นั่งอยู่ด้านข้างเขา เขาจึงเข้าใจว่าเจ้าพ่อค้าทาสอ้วนนั่น ไม่ได้พูดเกินเลยเรื่องความงดงามของนางเลยเเม้เเต่น้อย

แม่นางผู้นี้งดงามกว่า โม่ เชียงตง มากนัก นางมีผมยาวประบ่า ใบหน้าเป็นรูปไข่ และ ผิวที่ดูเรียบเนียน และขาวสะอาดเหมือนครีม แม้ว่านางจะดูตกใจเล็กน้อย แต่นางก็ประหลาดใจในการกระทำของ โม่บ่อกี้ เพราะนางไม่เข้าใจว่า โม่บ่อกี้ จะได้ประโยชน์อะไร

"เจ้าคือ จิ้ง เหลียงไป๋?" โม่บ่อกี้ถามขณะที่เอาผ้าพันคอสีดำที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออก

หญิงสาวยืนขึ้นทันทีด้วยท่าทีตกใจ "ท่านรู้จักชื่อของข้าได้อย่างไรข้ายังไม่ได้บอกชื่อของข้า ถึงแม้ว่าข้าจะถูกขายเป็นทาสก็ตาม แต่ไม่มีใครเคยสนใจที่อยากรู้ชื่อของข้าสักนิด พวกเขาเรียกชื่อข้าเป็นหมายเลขเท่านั้น"

"อย่าตกใจไปเลย ข้าแค่ทำตามคำขอของ โม่เซียงตง เพื่อช่วยเหลือเจ้า เท่านั้น ใส่ผ้าพันคอนี้ซะ แล้วตามข้ามาเดี๋ยวนี้ ข้าจะเบี่ยงเบนความสนใจคนเฝ้าประตูชั้นล่างและกันไม่ให้สังเกตเห็นเจ้า ในขณะที่เจ้าออกจากโรงเตี๊ยม แล้วค่อยให้ข้านำทาง" โม่บ่อกี้พูดขณะส่งผ้าพันคอสีดำ

" อา... เซียงตง ... " จิ้ง เหลียงไป๋ เข้าใจสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว บางทีอาจเพราะนางทำดีกับคนจากตระกูลโม่ นางไม่ได้ถามอีก นางหยิบผ้าพันคอจากโม่บ่อกี้ อย่างรวดเร็ว

มันไม่ได้เป็นเรื่องยากที่จะร่วมงานกับนางในขณะที่ โม่บ่อกี้ พูดด้วยเสียงเบาว่า "ตามข้ามา แต่จงจำไว้ว่าให้อยู่ห่างๆจากข้า  เมื่อเจ้าเห็นข้าพูดกับคนเฝ้าประตู  นั่นเป็นสัญญาณของเจ้า"

"เข้าใจเเล้ว" จิ้ง เหลียงไป๋  พยักหน้าขณะที่เสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย นางไม่รู้ว่านางเป็นกังวลหรือกลัวกันแน่

โม่บ่อกี้ ปิดประตูห้องของ โตว ป่าชี  ถ้าไม่ใช่เพราะท่านเซียน  เขาจะหั่นคอของ โตว ป่าชี ออกเป็นชิ้นๆ ถ้าเขาจะฆ่ามันที่นี่เ ท่านเซียนจะตรวจสอบและตามหาเขาในเวลาไม่นาน

จิ้ง เหลียงไป๋  เดินตามหลังของ โม่บ่อกี้ จากระยะไกล นางมองเห็น โม่บ่อกี้ ขณะที่เขาตบเบาๆไปที่บ่าของคนเฝ้าประตูและมีบางช่วงเวลาที่พวกเขาหัวเราะกัน

นางไม่รู้ว่า โม่บ่อกี้ ทำได้อย่างไร แต่นางก้มศีรษะลงแล้วรีบออกจากโรงเตี๊ยม

"ข้าไม่ได้คาดคิดว่าคุณหนูจะนอนหลับทำให้เจ้าไม่สามารถพบนางได้ เเต่ไม่ต้องกังวลไปเจ้าสามารถเดินขึ้นไปได้เลยในครั้งต่อไปที่เจ้ามาที่นี่" คนเฝ้าประตูของโรงเตี๊ยมรู้สึกอายที่เขารับเหรียญทองของ โม่บ่อกี้ แต่โม่ บ่อกี้ ไม่สามารถพบกับคุณหนูของเขาได้

โม่บ่อกี้ ยิ้มและขอบคุณเขาในขณะที่เขาเห็น จิ้ง เหลียงไป๋เกินออกไปเเล้ว ว่า "เอาล่ะข้าต้องขอลาก่อน ข้าไม่ได้รับคุยกันถูกคอกับไครเยี่ยงนี้มานาน"

คนเฝ้าประตู รู้สึกอารมณ์ดีมากจากอารมณ์ขันของ โม่บ่อกี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเดินออกไปที่ทางออกเเล้ว

โม่บ่อกี้ ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่ทั้งคู่ออกจากโรงเตี๊ยมเเล้ว โชคดี ที่เขาไม่จำเป็นต้องฆ่า โตว ป่าชี โม่บ่อกี้เห็น จิ้ง เหลียงไป๋  รออยู่ที่ไกลๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงรีบไปหานางและพูดกับนางว่า "ตามข้ามาเถอะ"

มีผู้คนจำนวนมากอยู่รอบ ๆ บริเวณนี้ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยอะไรเมื่อเดินผ่านไปมา

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง โม่บ่อกี้ ก็นำ จิ้ง เหลียงไป๋ กลับไปที่เต็นท์ ติงบู้เอ้อ ยังคงตั้งเต๊นท์ใหม่อยู่ตามที่ได้รับคำสั่ง

"เซียงตง มันเป็นเรื่องจริงเหรอนี่" จิ้ง เหลียงไป๋  รู้สึกโล่งใจในขณะที่นางเห็น โม่เซียงตง ตามที่นางรู้จาก โม่ บ่อกี้  

"น้องไป๋ เจ้าไม่เป็นไรข้าดีก็ใจมาก ... " ดวงตา โม่เซียงตง ยังคงเป็นสีแดงก่ำ มันดูราวกับว่านางร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่ โม่บ่อกี้ ทิ้งไว้

จากนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่า โม่บ่อกี้ ได้ไปช่วย จิ้ง เหลียงไป๋  ได้อย่างไร " บ่อกี้ ท่านช่วยน้องไป๋ ได้อย่างไร  ท่านมิได้ฆ่าผู้ใดใช่มั้ย? "

แม้นางรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะหนีหากฆ่าคนในที่เเห่งนี้ และนางก็รู้ว่าพวกเขาต้องรีบหนีไปทันทีถ้าเขาฆ่าคนจริงๆ

"พวกเราจะออกไปตอนนี้ แล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้ภายหลัง" โม่บ่อกี้ รีบพูด

เขาไม่ได้เก่งกาจมากพอที่จะพาทั้ง โม่ เซียงตง เเละ จิ้ง เหลียงไป๋   ไปยังเมืองหลวงได้ แม้เเต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถหาทางนำตัวเองไปได้อย่างง่ายดาย

"น้องโม่ หลังจากได้ยินจาก บู้เอ้อ  ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไร เจ้ากล้ากระทำผิดได้อย่างไร เจ้าฆ่า โตว ป่าชี จริงๆหรือ?" เสิ่นยี ถามขณะที่เขา ป้าสิบเอ็ด และ ติงบู้เอ้อ ปรากฏตัวที่ทางเข้าของกระโจม

#ขอบคุณผู้อ่านเเละผู้ติดตามทุกๆคนครับ

ฝากเเชร์ หรือบอกต่อด้วยครับ ฉบับจีนพันกว่าตอนเเล้ว แปลยาวๆ แน่นอนครับ